/…Όλα όσα αρνηθήκαμε…
αυτό είναι το πεπρωμένο μας…/
(“Το ρόλο μας τον διαλέξαμε οι ίδιοι εμείς –
την πρώτη μέρα που διστάσαμε να πάρουμε μιαν απόφαση
ή που σταθήκαμε εύκολοι σε μιαν αναβολή…”)
[Απόσπασμα: Οι Τελευταίοι, Τάσος Λειβαδίτης, Εκδ. Κέδρος, 1964]

ΔΙΑΚΟΠΗ
Και το ταξίδι μας τελειώνει εδώ,
στις ανοιχτές κουρτίνες
που ακόμα ακούγεται το θρόισμά τους,
στα σβησμένα βήματα,
στους περιπάτους,
στα δειλινά
που βιαστικά κρύφτηκαν,
στα γιορτινά μπουκάλια του κρασιού
που δεν ανοίχτηκαν ποτέ
και στα φορέματα
που ποτέ δε φορέθηκαν,
το ταξίδι μας
το αταξίδευτο
σαν να΄χαν φυτρώσει μέσα του ρίζες
πέτρωσε στην καρδιά μας
τελειώνει εδώ,
στα βλέμματα
στις λέξεις που ποτέ δεν ειπωθήκαν
στους δρόμους που δε διασχιστήκαν
και στις υποσχέσεις που δεν κρατηθήκαν,
μ΄ένα μειδίασμα θλιβερό,
με τη βεβαιότητα της αμφιβολίας
όπως τελειώνουν όλα τα ταξίδια.
(Χρυσάνθη Ιακώβου, Τεθλασμένοι Χρόνοι, Εκδ.Βακχικόν, Αθήνα, 2017)
*Κύλησε το nutshell και βρήκε τη στήλη του.
Ό,τι είχα να πω, το υπέθεσα, απώθησα, προσέλκυσα, άκουσα, είδα, έγραψα…
Απλά, λιτά και απέριττα…